Na mijn middelbare school, eind jaren zeventig, stond ik voor de keuze: MBO-Verpleegkunde of MEAO. Ik koos voor het laatste en werd uiteindelijk Hoofd Inkoop in de metaalverwerking. Voor mijn werk heb ik veel van de wereld gezien. Heel leuk maar diep van binnen wist ik dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Na de geboorte van mijn zoon en de zorg voor mijn ouders wist ik het zeker: zorg past bij mij.

Ik wil de mooie kanten van de zorg laten zien maar ook de hiaten in het systeem. De reden waarom ik het concept 'Steun en Toeverlaat' heb ontwikkeld komt voort vanuit mijn kernzin: ‘zorg en welzijn is mij wél een zorg’.

Goede zorg leveren, omdat je allemaal anders bent. Ik werk met cliënten met vergevorderde dementie die niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen. Ik ben bij Archipel begonnen als stagiaire hbo-v waarna ik ervaring heb opgedaan bij verschillende locaties. Eenmaal het diploma op zak ben ik zes jaar geleden in Berkenstaete aan de slag gegaan.

Ik hou van mijn werk omdat ik het fijn vind om voor mensen te zorgen en om ze in hun kracht te zetten. Daarbij heb ik mijn team nodig want samen sta je sterk en kun je iets bereiken voor de cliënt. We hebben hetzelfde doel.

Ik vind het belangrijk dat anderen ook weten hoe fijn ik mijn werk vind. Na twintig jaar in dit vak, zou ik niets anders meer willen. De dankbaarheid van bewoners, de voldoening en het besef dat ik iets kan betekenen voor een ander wil ik voor geen goud missen. Mijn werk is écht mijn ding.

Als het om het welzijn van bewoners gaat niet, accepteer ik geen 'nee'. Ik vind het belangrijk dat mensen met dementie kunnen blijven communiceren met hun verzorgers en vooral met hun familie. Daarom wilde ik een CRDL (uitgesproken als ‘Cradle’) aanschaffen. Dit instrument vertaalt een aanraking tussen mensen in geluid en zorgt voor verbinding en onderling contact. 

Zorg verandert met de tijdgeest en de wensen van ouderen. Wat merken jullie daarvan in de praktijk? Chantal: op onze afdeling wonen 30 bewoners zelfstandig in een eigen appartement terwijl ze 24 uur...

Nikki en Hanneke werken bij Archipel Kanidas en zijn het roerend eens: ‘Om dit werk te doen moet je oog en aandacht hebben voor de ander en vooral veel liefde. En die liefde krijg je zeker terug. Dat zit in de kleine dingen, in het non-verbale. Daarmee is de waardering niet minder, juist niet. Een glimlach kan zoveel meer zeggen dan woorden.'

Liz en Nicolien: fabel. Ouderen veranderen. De nieuwe generatie die Campus Westerwind of Antoniushof in Best bezoekt, wil creatief bezig zijn en geïnspireerd raken. In alle rust en vrijheid. Aan het einde van de dag is het heerlijk om dat ene zinnetje te horen: ‘Ik heb het fijn gehad’. Dat geeft ongelooflijk veel voldoening. Zij tevreden, wij tevreden. Iedere dag is anders, iedere deelnemer is anders, iedere activiteit en ieder product is anders. Daar is werkelijk niets saais aan. Het is echt een droombaan!

 

 

Roos: Wij werken in Berkenstaete in Son met bewoners die zelfstandig wonen. Ze hebben een zorgindicatie met een bijbehorend budget. Een soort virtuele portemonnee waarmee ze hun zorg en activiteiten kunnen ‘inkopen’. Dit geeft zorgverleners de mogelijkheid om het leven samen met bewoners vorm en inhoud te geven. Precies zoals zij dat graag wensen. Het is een van de dingen die het werk veelzijdig maakt.

Ons team heeft hard gewerkt om te komen waar we nu zijn. Dat hebben we samen gedaan, met elkaar. Nu hebben we een super team waarin iedereen elkaar iets gunt, waar je jezelf kunt zijn en waar je je kunt ontwikkelen. En ja, we zien elkaar ook buiten het werk. Geen verplichting, wel gezellig.